Aankomst Mindelo.

Vanmorgen zijn we om 8.00 uur plaatselijke tijd aangekomen na een moeilijke laatste aantal mijlen.
De wind nam weer toe tot zo nu en dan 28 knopen en het laatste stuk hebben we die recht van voren moeten nemen met motor kracht. Het was toen nog donker en de hoge grillige contouren van het eiland kwamen een beetje spookachtig over.

De vlag van de Kaap Verden wordt weer gehesen.

Maar eenmaal Mindelo in zicht bij het daglicht, klaarde alle gemoederen en nu we hier liggen is de stemming opperbest. Hier liggen tientallen vertrekkers uit heel Europa voor anker of aan een steiger, waaronder ook Nederlanders en Belgen.
De stad geeft een goede eerste indruk en het inklaren ging heel soepel en vriendelijk. Wij hebben een ligplaats die is te vergelijken met de laatste die we hadden in La Gomera.

Voor het eerst sinds 2 maanden weer aan een steiger.

Morgen krijgen we een Nederlands stel op bezoek die onze boot herkende doordat zij onze website steeds volgen. Zij gaan o.a. ook naar Suriname, dus dat kan een leuke ontmoeting worden. Vanavond gaan we met z´n drieën hier eens lekker de bloemetjes buiten zetten in een of ander restaurant.
De rest gaat Barbara vertellen in haar verhalen. Navigatie wordt vervolgd vanaf 5 januari.

De haven van Mindelo vanuit de top van de mast.

2e Kerstdag

Het afgelopen etmaal hebben we 156 mijl afgelegd, nu nog 94 mijl te gaan. We verwachten morgen vroeg in Mindelo aan te komen. Vanmorgen is de wind wat gaan liggen van N.O. 10 tot 15 knopen en daarbij de golven iets milder.
De zeilvoering is nog hetzelfde als toen we vertrokken, alleen zo nu en dan anders getrimd.
Barbara is gelukkig weer een stuk opgeknapt, ze zit lekker in de kuip.

1e Kerstdag op zee.

Het is kerstmis maar wij zitten niet echt in de stemming, Dat wisten we van te voren. De wind wisselt voortdurend van 15 tot 25 knopen en de zee is ruw. Bovendien is Barbara niet lekker en licht plat. Zodra het weer iets opknapt doet zij dat ook, denk ik.
We hebben afgelopen etmaal 150 mijl gevaren en hebben er nog 250 te gaan. We verwachten om maandagmorgen aan te komen in plaats van dinsdag. Dan gaan we alles weer goedmaken.

Vertrek uit Gambia op 23 dec.

De ankerbaai van Oyster Creek

Gisteren zijn we om 12,00 uur uit Oyster Creek vertrokken.
Het was 15.00 uur toen we echt de koers hebben uitgezet naar Mindelo. We hadden toen nog 530 mijl te gaan. We hebben de werk fok gezet en een reef in het grootzeil. Mindelo was niet bezeild omdat de wind tot 20 knopen uit het W.N.W. kwam. We moesten dus scherp aan de wind zeilen om niet te ver van koers lijn af te raken. Afgelopen nacht is de wind in ons voordeel geruimd, maar ook toegenomen tot 28 knopen. Het was dus een heel ongeriefelijke ruwe nacht, we moeten heel zuinig zijn met onze energie, want anders ben je zo katterig of erger. We liggen nu wel mooi op koers en de wind is weer wat afgezwakt tot onder de 20 knopen. We hebben een lekker gangetje van 6 á 7 knopen. Met de wind wat ruimer in de zeilen. Het is nu 15 uur en nog 400 mijl te gaan.

De Gambia rivier.

Tijdens ons verblijf op het eiland Sal, hebben we een "Gambia Pilot" van de Engelse solo zeiler Dave kunnen kopiëren. We hebben deze uitgebreide pilot met aanwijzigingen en detail kaartje volop gebruikt.
Zonder, hadden we zeker voor heel veel moeilijke situaties komen te staan, waarop we nu op tijd waren voorbereid.
We zijn 6 december uit Lamin Lodge vertrokken en 15 december in Oyster Creek aangekomen.

Voor anker bij Bintang Bolong

150 Mijl landinwaarts gevaren, tot George Town. We hebben geleerd dat het niet anders kon dan serieus rekening te houden met de stroom. Normaal moet je uitgaan van b.v. hoog water en na 6 uur laag water, maar dit ging hier niet op. Het tijdsverschil in hoog en laag water veranderde voortdurend stroomopwaarts en bovendien was de stroom soms al richting zee terwijl het nog hoog water aan het worden was.

Tendeba


Soms was dit in ons voordeel en soms in het nadeel.
Het was goed opletten wanneer de stroomrichting ter plekke veranderde en er dan 6 of 12 uur bij rekenen om er zoveel mogelijk van te profiteren.

Kudang Tenda

Vissers bij Kudang Tenda
Op de heenreis hebben we 60 liter diesel gebruikt op de terugweg slechts 40 liter. De eerste 2 dagen van de terugreis heeft het voorzeil wat mee kunnen helpen.
De anker plaatsen waren steeds prachtig en avontuurlijk.

De veerboot bij Georgetown
Om met de bijboot ergens aan land te gaan was telkens een nieuw avontuur. Niet alleen de manier van ontvangst door de plaatselijke bevolking, maar ook de afmeer mogelijkheid die er meestal helemaal niet was. De vissers hebben n.l. de gewoonte om hun (vaak)uitgeholde boomstammen uit het water -of de modder te trekken.
Deze vissers zetten hun netten uit met gebruik van lege water flessen of vaatjes als drijvers en spannen zo soms een hele sliert over bijna de hele breedte van de rivier. Het was dus goed opletten. Soms hebben we flink moeten uitwijken om zoiets niet in de schroef te krijgen.
We hebben al met al veel genoten van de rivier Dolfijnen van ruim 3 meter lang, van Nijlpaarden, Sommige apen, een krokodil en veel soorten mooie vogels. Toch waren onze verwachtingen veel groter, vooral in het national park.

Dansen in Kemoto village
De verschillende stammen die we ontmoet hebben, maakte dit allemaal weer goed. We hebben met eigen ogen gezien hoe schrijnend arm deze stammen zijn en hoe ze soms moeten sjouwen om aan water te komen. Maar tegelijkertijd hoe vriendelijk en vooral de vele kinderen zo vrolijk zijn.

De veerboot naar Farafeni

De hele reis op de rivier zijn we geen enkel ander zeiljacht tegengekomen.

Soms hebben we de wind tegen.

Rapy bij Lamin Lodge voor anker.

Het is al weer een paar dagen geleden dat we vanaf Banjul naar Lamin Lodge zijn gevaren. Het waren maar een paar mijl door de openingen in de mangroven, maar toch een heel avontuur.
De voorgeschiedenis begon zo: In La Gomera heb ik het koelwaterslot gerepareerd, waarbij ik er van uitging dat het voor 100% was gelukt. Op onze reis van Praia naar Banjul hebben we aan de wind behoorlijk op één oor gezeild, waardoor ik aan een vloernaad bij de navigatie hoek water zag. Zodoende hebben we vóór we een 2e reef wilde zetten (toen dit nodig was),eerst gekeken of het water van de draaiende motor kwam. Dit was gelukkig niet zo. We konden nu in ieder geval de motor gebruiken tijdens het zetten van die 2e reef.
Bij de aanloop van Banjul hebben we voor alle zekerheid de drainpomp slang in de bilge naast de motor gehangen en de pomp bijgezet.
Op de ankerplaats bij Banjul hebben we de boel nauwkeuriger bekeken en ja hoor, er kwam water vanonder het koelwaterslot vandaan tijdens een draaiende motor. Omdat ik blijkbaar toch geen 100% vertrouwen in de reparatie had, heb ik in La Gomera een stukje r.v.s. pijp aangeschaft, welke als dummy kon dienen i.p.v. dit koelwaterslot. Dus weg met dat slot en de dummy er tussen en klaar voorlopig.
Bij het proefdraaien blijkt er wel een onaangenaam geluid uit de uitlaat te komen, net als een auto met een kapotte uitlaat (maar ja).

De Braziliaan Antonio.
Bij de aanloop van Banjul was er nog een zeiljacht aan het binnen lopen. Bij zijn aankomst, zagen we dat het een Braziliaan was. Single handed en zonder bijboot. De volgende dag zijn we met onze bijboot naar hem toe gevaren en hem aangeboden om hem mee naar de wal te nemen. Dat was natuurlijk niet tegen dovemansoren gezegt. We hebben deze Antonio zodoende wat beter leren kennen.
Na het voldoen van de immigratie en haven formaliteiten wilden wij met spoed vertrekken naar Lamin Lodge.
Antonio ook, hij had echter een gids besteld die met hem mee zou varen. Wij wilden natuurlijk wel gebruik maken van deze voorziening om achter hun aan te varen, hoewel we aanvankelijk van plan waren om het zelf uit te vinden, met behulp van een kaartje uit de pilot van Gambia.

Van Banjul naar Lamin Lodge.
De gids van Antonio zag erg belangrijk uit, gelijk een loods van voor de koopvaardij. Een verrekijker om z'n nek en een tas met papieren en zo.
We zijn vertrokken en we voeren tergend langzaam kriskras de mangroven in. Je moet voorzichtig zijn om niet vast te lopen op de één of andere modderplaat, maar dit was volgens ons poppenkast.
Ruim na halverwege tussen de mangroven ging onze motor in temperatuur alarm. Bij een sprong naar beneden, stond ik in de kajuit met natte voeten.
We hebben de motor gestopt en met de misthoorn onze voorgangers gewaarschuwd. Deze zijn omgedraaid en bij ons in de buurt aangekomen, hebben we ze te kennen gegeven wat er aan de hand was.
De gids beval ons om voor anker te gaan en op hulp te wachten. Hij was al naar zijn vrienden in Banjul aan het bellen toen we hem eindelijk konden overtuigen dat we dat niet wilden. Wij wilden door Antonio gesleept worden.
Zo gezegd zo gedaan. We lagen op sleep en de gids was niet zo vriendelijk meer en stond te telefoneren en met Antonio te debatteren.
Na ongeveer een kwartiertje stopte Antonio zijn voortgang en gooide de sleeptros los waarbij hij ons toeriep dat hij ook een verhitte motor had en terugkeerde naar Banjul. Weg waren ze. Hij had wel z'n Genua bijgezet.
Wij hebben het anker uitgezet en ik ben gaan kijken wat ik kon doen en Barbara is begonnen met water hozen want de drainpomp werkte ook al niet meer.
Er was een slang van de dummy (het r.v.s. pijpje)losgeraakt doordat een slangen klem dolgedraaid was.
Het koeling probleem was een losgeraakt stekkertje van de koelventilatie.
Na een dik half uur geklungel hebben we de motor weer gestart. De slangverbinding was dicht en de temperatuur van de motor was weer onder de max. temperatuur. Voorzichtig hebben we onze tocht door de mangroven voortgezet richting Lamin Lodge, waar we om 15.00 uur aankwamen. Hierna zijn we echt gaan hozen met blik en emmer. De extra handpomp (EEC norm?) die buiten gemonteerd zit en bedoeld is voor echte calamiteiten zoals deze werkt prima, maar heeft een capaciteit van niks.
Antonio hebben we nu na 4 dagen nooit meer gezien.

Alles zal reg kom.
Een nieuw ETAP 37S koelwaterslot ligt klaar bij Polyarc in Harderwijk. Zij geven toch een leuke service, ondanks dat ze geen ETAP importeur meer zijn.
Dit waterslot wordt opgehaald door Peter (onze opstapper). Hij brengt deze naar Maaike en Stefan, zodat zij hem 3 dec. mee naar hier kunnen nemen.
De drainpomp heb ik uit elkaar gehaald. Er blijkt een wormwiel van kunststof in te zitten waarvan op een klein gedeelte van de omtrek de tanden zijn afgesleten. Deze pomp heeft het blijkbaar voor zijn kiezen gehad en is niet meer te repareren. Na diverse pogingen hier om aan een soortgelijke pomp te komen, moet ik het opgeven.
Dus aan Peter gevraagd of hij zo'n pomp mee wil nemen als hij op 21 dec. aan boord stapt om mee te varen naar Suriname.
Het stekkertje van de koel ventilator van de motor ruimte terug geplugd. Deze was er mogelijk uitgegaan door rek en trek werk in die ruimte.
Alles weer droog maken was het vervelendste. Deze Etap heeft het nadeel dat hij geen verzamel bilge heeft, maar allemaal verschillende vakken. Dus bij een flinke wateroverlast is het echt tobben met de zuigslang van bilge naar bilge.

Aankomst Gambia op 15 november.

Een geel vaatdoekje is gepromoveerd tot Q flag.

Vanmiddag om 16.30 hebben we het anker laten vallen bij Banjul. Dit etmaal hebben we 150 mijl gevaren met tot slot nog ongeveer 10 mijl naar de ankerplaats. De laatste dag was een heerlijke zeildag en een rustige, mooie zonnige aankomst. De plaats (Half Die) waar we nu liggen is bedoeld om hier aan alle inklarings formaliteiten te voldoen, welke een halve dag in beslag gaan nemen.

Voor anker bij Banjul.

"Half Die" is het stadsdeel genoemd naar een cholera epidemie in 1869, waarin de helft van bevolking overleden is. Er is hier een hoop verbeterd sinds die tijd, behalve de criminaliteit. We varen daarom overmorgen naar Lamin Lodge, waar we al meer positieve verhalen over hebben gelezen en gehoord.